De ingevroren sleutel
Het was een ijskoude zaterdagmiddag. Sam en Noor stonden met hun schaatsen in de hand bij de grote ijsbaan in het dorp. De muziek klonk vrolijk en kinderen gleden giechelend voorbij. Maar Sam had zijn blik op iets anders gericht. “Zie jij dat daar?” fluisterde hij. Hij wees naar een klein glimmend voorwerp dat vastgevroren zat in het ijs, vlak bij de rand van de baan. Noor knielde neer en keek goed. “Het lijkt wel een sleutel,” zei ze verbaasd. Samen probeerden ze de sleutel los te krijgen, maar die zat te diep in het ijs. Ze besloten een paar rondjes te schaatsen en later terug te komen.
Terwijl ze rondgleden, viel het Noor op dat er een man met een lange, zwarte jas hen steeds leek te volgen. “Sam… die man kijkt de hele tijd naar ons,” zei Noor zachtjes. Sam keek snel om en voelde een rilling, die niet alleen van de kou kwam. “Misschien hoort die sleutel bij hem,” antwoordde hij.
Toen ze weer langs de rand kwamen, zagen ze dat de man naar dezelfde plek liep, als waar de sleutel lag. Hij keek om zich heen en stampte een paar keer hard met zijn schaats op het ijs. Toen schaatste hij verder, maar zijn poging om het ijs te breken had Sam op een idee gebracht.
“Kom!” fluisterde hij en trok Noor mee. Met de punt van zijn schaats prikte hij een paar keer hard in het ijs en na vier keer prikken kon hij de sleutel lospeuteren. Hij stopte hem razendsnel diep in zijn jaszak. De man riep boos iets, maar Sam en Noor schaatsten weg, zo snel als ze konden. Haastig gingen ze de ijsbaan af, in de verte keek de man zoekend om zich heen.
Thuis bij de open haard bekeken ze de sleutel nauwkeurig. Hij leek oud, van koper, en er stond een vreemd teken op. Het leek op een sneeuwvlok, maar dan met allemaal kleine letters erin gegraveerd. Sam keek Noor aan. “Wat zou die sleutel openmaken?” Noor dacht hardop: “Misschien hoort hij bij het oude clubhuis naast de ijsbaan." Dat gebouw stond al jaren leeg, omdat het te oud en krakkemikkig was.
De volgende ochtend besloten ze het te proberen. Met bonzende harten stonden ze voor de houten deur van het clubhuis. Op de deur stond precies hetzelfde sneeuwvloksymbool als op de sleutel.Sam stak de sleutel in het roestige slot. Tot hun verbazing draaide hij vrij soepel om. De deur kraakte open en een kille lucht stroomde naar buiten. Binnen was het donker, maar midden in de ruimte stond een grote kist. De kinderen keken elkaar aan. “Durven we?” vroeg Noor. Samen tilden ze het zware deksel op. In de kist lagen oude foto’s, krantenknipsels en een beker van de allereerste schaatswedstrijd die ooit in hun dorp gehouden was. Sam fluisterde: “Dus dát is het: de sleutel bewaakte de geschiedenis van de ijsbaan!” Terwijl buiten de eerste sneeuwvlokken alweer naar beneden dwarrelden, wisten Sam en Noor dat ze iets bijzonders hadden ontdekt.